Κομοτηνή- Αθήνα( "αποχαιρέτα την Αλεξάνδρεια που χάνεις )

Ανοίγω έναν υπολογιστή κι έχω την ψευδαίσθηση πως όλος ο κόσμος είναι στα πόδια μου. ΕΝα κουμπί και μπορείς να λύσεις κάθε απορία. Ευκολα διαβάζεις τις ειδήσεις, διαβάζεις σχόλια, μαθαίνεις νέους καλλιτέχνες, νέους ποιητές, βλέπεις τα καλλιτεχνικά προγράμματα.
Ναι, γι αυτό το τελευταίο ήθελα να μιλήσω.

Κοιτάζω τα πάντα να συμβαίνουν στην Αθήνα.
Θυμάμαι οτι απ τα 15 μου, όταν άρχισα δηλαδή να ψάχνω περισσότερα πράγματα για την τέχνη, όταν ανακάλυπτα ποιητές, μουσικούς κλπ, ονειρευόμουν πως θα ζούσα ως φοιτήτρια στην Αθήνα ξοδεύοντας τον χρόνο μου μέσα στα βιβλιοπωλία, στις συναυλίες, στα δισκοπωλεία, στα θέατρα(τα μεγάλα σχολειά όπως τα λέω), στις διάφορες εκθέσεις.. Ηλπιζα να κυνηγήσω κι εκείνο το παιδικό όνειρο της δημοσιογραφίας... Ναι μάλιστα.
Είχα σχεδόν σκηνοθετήσει την φοιτητική μου ζωή με φόντο την Ακρόπολη, τον Μοναστηράκι με τα παράξενα ρούχα και τα παλιτζίδικα, του ζητιάνους, τους ανθρώπους που απρόσωποι τρέχουν με μάτια αδιάφορα, τα αδέσποτα σκυλιά στους δρόμους, την φασαρία. Είχα σκηνοθετήσει την φοιτητική ζωή κάπου εκεί στο Θησείο παρέα με μερικούς γνωστούς που σπουδάζουν στην Πρωτεύουσα..Μ είχα φανταστεί να κυκλοφορώ ξένη μέσα στους ξένους και κανείς να μην με χαιρετά ούτε κι εγώ κανέναν και να μένω μόνο να παρατηρώ τους ανθρώπους - αριθμούς να τρέχουν.
Κι όμως όταν κάνουμε σχέδια, ο "Θεός" γελάει.

Μετά όλοι, φίλοι γνωστοί, άγνωστοι, περαστικοί, θέλησαν να με πείσουν πως η Κομοτηνή θα είναι το ιδανικό για μένα. Μα ΜΑΤΑΙΑ!
Βρηκα μια πόλη ζεστή, ήσυχη, γεμάτη με νέους, γεμάτη μυρωδιές, γεμάτη ανθρώπους πολυλογάδες.
Μια πόλη γεμάτη μουσουλμάνους, Ρομά με τους ντόπιους να υπολειπονται κουλτούρας... Μια πόλη χωρίς θάλασσα.
Οπως και να χει ένας τόπος διαφορετικός, ένας τόπος ξεχασμένος, με τους μιναρέδες, τις μαντίλες και σαφώς τις αρβύλες των στρατιωτικών και τις μπλε στολες των μπάτσων.
Μια πόλη με τεράστια αγορά, μια πόλη με ωραίες εκκλησίες και με κλειστόμυαλους ανθρώπους, επαρχιώτες με την στενή έννοια του όρου..
Βρέθηκα άξαφνα σε μια πόλη που δεν μπορούσες να δεις ηλιοβασίλεμα, γιατί η θάλασσα δεν υπάρχει για να δει τον ήλιο να βυθίζεται..
Συνάντησα μια πόλη περιτριγυρισμένη απ την Ροδόπη, συννεφιασμένη πόλη, σχεδόν μελαγχολική, με μεγάλες πολυκατοικίες,λιγοστά φώτα και υγρούς δρόμους.Ο αέρας της Ροδόπης σε διαπερνούσε και κρύωνες,ένώ τα δέντρα έφερναν μια ευχάριστη ψύχρα..

Επειτα, πήγα στην σχολή. Δέος με πλημμύρισε, καθώς μόνο τότε κατάλαβα πόσα είχα πετύχει. Πέρασα απ την τεράστια αυλή, κοιταξα τα κομματικά συνθήματα στους τοίχους( το πιο όμορφο η ΠΚΣ "αυτοί που μας παίρνουν το βιβλίο μας κατηγορούν πως μείναμε αγράμματοι ή κάτι τέτοιο του Μπρέχτ) . Μετά ανέβηκα τα σκαλιά, νιώθωντας τόση μικρή μα και τόσο τεράστια παράλληλα.Να, σαν να πατάς στα πόδια σου και ταυτόχρονα να σαι μερέωρη. Το άγνωστο εισέβαλλε σε κάθε μου κύτταρο και άρχισε να με συνεπαίρνει. Ημουν εγώ! Εγώ στην Νομική; Ναι ΕΓΩ στην ΝΟΜΙΚΗ! Είχα πατήσει στην σχολή-φάντασμα. Πάντα έτσι την έβλεπα. Το μακρινό όνειρο, ο θησαυρός, το Υψηλό, το Απιαστο,το Μεγαλύτερο. Ετσι το ένιωθα και τώρα; Τώρα ήμουν μέσα
! Αναψα ένα τσιγάρο εκεί κοντά στα κομματικά τραπεζάκια. με πιάσαν τα κοράκια τν κομμάτων. Ευγενείς, ωραίοι και μπλαμπλάδες και πρόθυμοι. Μόνο που εγώ ξέρω τα παταμύθια τους.
Ναι, Είμαι στην ΝΟμική.

Μετά σκέφτηκα πως θα μπορούσα και καλύτερα. Η ΑΘήνα, το άπιαστο, το ακατόρθωτο για πολλούς και για μένα. Απέτυχα, σκέφτηκα, σκέφτομαι ακόμη. Η σκέψη να ξαναδώσω πολύ έντονη, μα η μάνα μου θυμώνει νευρικά.
Και τα ονειρά μου για την Αθήνα; Η χαμένη μου περηφάνια...
Μα τι τα θες; Αποχαιρέτα την Αλεξάνδρεια που χάνεις.. σαν έτοιμος απο καιρό, σαν θαρραλέος ( κι άλλη φορά να πιστεύεις στον εαυτό σου, τώρα τράβα τα! )