"το ποτάμι πισω δεν γυρνάει"

Η ζωή είναι μπροστά μας, κυρία.

Μόνο μπροστά μας. Είναι εκεί και μας περιμένει.

Οχι δεν λυπάμαι. Σφίγγω τα δόντια και αποχαιρετώ τους πάντες.

Η ζωή είναι μπροστά.

Θα χαθούν κι οι άνθρωποι που αγάπησα, όπως χάθηκαν κι οι άλλοι.

Μετά θα έρθουν άλλοι.

Ισως να ξεχάσω τους τόπους που αγάπησα.

Μετά θ αγαπήσω άλλους.

Θα ξεχάσω τους φίλους μου, καθώς κι εκείνοι.

Μόνο κάτι μακρινά τηλέφωνα.

Θα μαι μόνη μου και το ξέρω, όπως πορεύονται όλοι στην ζωή.

κι εκείνες οι ώρες που νομίζεις πως είσαι μαζί, απλές ψευσαισθήσεις είναι, που έχεις ανάγκη να τις πιστέψεις, για να μην δέσεις πέτρα στον λαιμό σου.

Στο μεγάλο αμφιθέατρο, στην μεγάλη πολη, στο μικρό μου σπίτι, μόνη, ολομόναχη, δυνατή κι ελεύθερη συνάμα, με το πρόσωπο και το βλέμμα σίγουρο, γεμάτο θάρρος και δύναμη, έτσι όπως μου πρέπει.

Δεν θα φοβάμαι. Δεν έχω κάτι να τρομάξω. Μου το χω υποσχεθεί. Δεν θα τους αφήσω να με ξανααπογοητεύσουν και κυρίως δεν θα με ξανα απογοητεύσω. Θα μαι δυνατή, γιατί μπορώ.