Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2010

"ειμαι ένας Αμλετ στη βροχή, γυρνώ στην επαρχία.. "

απογευμα, σπίτι, ένα λικέρ σε ψηλό ποτήρι, ένα τσιγάρο στο τασάκι,μουσική. Σκέψεις για το τίποτα, ίσως απο σκέψεις τίποτα. Μονοτονία. Πλήξη. Τον τελευταίο καιρό κατανοώ πως ζω μόνο διαβάζοντας βιβλία, ποιηματα και φιλοσοφίες συνήθως. Η τηλεόραση παίζει όλη μέρα. Χαζέυω και ζαβλακώνομαι μπροστά της. Λιγοστές δουλειές του σπιτιού, νοικοκυριό.
Στο νέο στέκι το Σάββατο κάναμε γιορτή την μοναξιά. Κάθεσαι έτσι απλά και μιλάς, τι να πεις;Συνηθισμένα λόγια, βαρετά, ανθρώπινα, τυπικά, θα λεγα.
Ερημιά. Ολοι φύγαν.
Αρνούμαι να βγαίνω κάθε μέρα μόνη έξω. Μα γιατί; Είναι τόσο ωραίο το φθινόπωρο. Νιώθω τόσο μπερδεμένη κάθε φορά που σκέφτομαι τι μου συμβαίνει.
Μέσα μου υπάρχει μια οργή που χει τις ρίζες της στα παιδικά μου χρόνια, ίσως. ποιός να ξέρει; Νιώθω πληγωμένη απ τους ανθρώπους. Η υπερευαισθησία είναι ένα ελάττωμα, λένε πολλοί και μαζί τους συμφωνώ κι εγώ. Αποκτάς άμυνες. Σκληρότητες και εγωισμοί και λόγια και περιβλήματα και τείχη, για να μην εισβάλλουν οι πολλοί στον κόσμο σου.
Ομως διχάζεται κανείς. Πάντα δεν έλεγα ν' αφήνεις του άλλους να δουν το βασίλειο σου ή την κόλασή σου; Ναι πρέπει. Το κάνω. Μα γιατί; Αφού σε πληγώνουν.
Οσο για τους έρωτες, έχω πάψει πια να τους πιστεύω. Είναι ένας κύκλος αέναος. Νιώθεις ευάλωττος, ο άλλος ασκεί επιρροή πάνω σου, τον κάνεις Θεό, σε κάνει Μούσα, τον μυθοποιείς, σε μυθοποιεί. Μετά φεύγει ο καιρός. Σ απομυθοποιεί, τον απομυθοποιείς,σκληραίνεις, σκληραίνει. Θυμώνεις που έγινες ευάλλωτη. Τον συνηθίζεις. Σε συνηθίζει. Εκεί έχει τελειώσει η σχέση. Προσπαθείτε να την κρατήσετε και τελικά σπάει. Φεύγει, φεύγεις. Καμιά φορά μένεις πίσω και τότε γράφεις, διαβάζεις, χάνεσαι. Μετά ο κύκλος ξαναρχίζει. Ωρες-ώρες απομυθοποιώ τόσο αυτή την μαγεία του έρωτα κι ας μην την έχω ζήσει πολύ έντονα. Οι ιστορίες των ανθρώπων μοιάζουν πολύ και διαφέρουν το ίδιο πολύ.
Μοιάζει τόσο βαρετό κάποιες φορές κι ας έλεγε ο Πλάτωνας πως ο έρωτας είνια η ουσία της ζωής ή κάτι τέτοιο παρόμοιο.
Οσο για τα άλλα μισά... λυπάμαι, μα δεν το πιστεύω.
Υπάρχουν μα ποιός το βρίσκει; Ισως κανείς.
Δεν πιστέυω πως υπάρχουν μεγάλες αγάπες.
Κι αυτό με θλίβει, ίσως μέσα μου βαθιά να ελπίζω.
Κι όμως είναι ο μηχανισμός των ανθρώπων που ζουν στον Μέλλοντα χρόνο περιμένοντας την ευτυχία. Μεγάλη απάτη. Ο Μάρκος Αυρήλιος έλεγε πως το μόνο που έχουμε είναι το παρόν κι όχι το παρελθόν ή το μέλλον. Το παρόν μου μοιάζει άδειο.
Περιμένω απεγνωσμένα την Παρασκευή για να πάω στην Κινηματογραφική λέσχη να δω ταινία. Καλλιεργω την ψυχή μου, η ψυχή μου είναι η περιουσία μου κι αυτή δεν την υποθησκέυει καμιά τράπεζα.
Παίζει το έργο " Ολα τα πρωινά του κόσμου" . Ξέρω, κανείς δεν θα ρθει μαζί μου. Θα πάω μόνη μου. Βλέπεις, είναι "αφηρημένα" αυτά τα έργα γι αυτούς, τους γύρω μου. Κι εγώ στα μάτια τους είμαι μια αφηρημένη, τρελή που αναλώνει την ζωή της σε μελαγχολίες.
Ισως και να χουν δίκιο, μα αυτοί εκεί έξω δεν θα καταλάβουν ποτέ και καμιά φορά, ξέρεις, με πειράζει. Είναι δύσκολο να σαι εξαίρεση, ενώ ξέρεις πως δεν θα έπρεπε να είσαι. Φορές-φορές κατηγορώ τους συντοπίτες μου και θεωρώ πως είναι θέμα κλειστής κοινωνίας αυτή η υποκουλτούρα που αγαπάνε. Μα κάθως φαίνεται δεν είναι υπόθεση γεωγραφίας. Εδώ έρχομαστε αντιμετωποι με μια κρίση πολιτισμού.
Με λυπεί απίστευτα. Μα εγώ.. στον κόσμο μου.
Αδημονώ για την Παρασκευή. Δεν έχω κάτι καλύτερο να κάνω. Βαρέθηκα να πίνω καφέδες με πεζούς και ρηχούς ανθρώπους. Βαρέθηκα να ερωτεύομαι αυτούς τους ανθρώπους. Βαρέθηκα να παρηγορώ αυτούς τους ανθρώπους.
βαρέθηκα.

2 σχόλια: