-ωστέ εσύ είσαι λοιπόν που εκπορνεύεις το έλεος των ανθρώπων;

και για πες μου λοιπόν, γιατί το κάνεις;

- να είναι μωρό μου που δεν έμενε κανένα έλεος στο ανθρώπινο γένος.

Μόνο μια οργή στα μάτια των ανθρώπων, ένα ανελέητο δυσβάσταχτο κενό. Ετσι κι εγώ αποφάσισα να εκπορνεύσω το έλεος, μήπως βρεθεί κανείς και πάει μαζί του και κόλλησει αυτό το αφροδίσιο νόσημα.

να μωρέ αυτό που ξεπουλησαν οι άνθρωποι φτηνά.

-τι εννοείς πόρνη;

-για τον Ερωτα λέω, ναι για τον δικό μας σου μιλάω, τον ανθρώπινο.

-και πόση είναι η ταρίφα σου;

- το έλεος κι ο Ερωτας, ξέρεις, δε πουλιούνται ή αν πουλιούνται είναι φτηνά. Γιατί βλέπεις ο κόσμος έχει χάσει το προσωπο του κι οι άνθρωποι που χάσαν το προσωπο τους είναι πολλοί. Και, ξέρεις, βλέπω τους ανθρώπους ν αδιαφορούν. Βλέπω τους ανθρώπους τόσο φτηνά να ξεπουλιούνται κι έτσι κι εγώ αποφάσισα να γίνω πόρνη. Μονο ως πόρνη ίσως να έπαιρνα αυτό που αγάπησα τόσο, το Ελεος ή τον Ερωτα.

Θέλησα απελπισμένα να κολλήσω αυτό τ αφροδίσιο νόσημα.

-δεν σε καταλαβαίνω. Προτιμάς την αρρώστια;

-Ναι γιατί αυτή η αρρώστια είναι αιώνια, μέσα στα κυτταρα μου βρίσκεται και μ ακολουθεί. Γίνεται ένα με το δέρμα μου, με σαπίζει, με ξεσηκώνει. Με πιάνει απ τα μαλλιά, με ξεθεώνει, με μυθοποιεί και μ απομυθοποιεί. Ξέρεις, δεν ήμουν πάντα πόρνη, μα τώρα... τώρα έγινα πόρνη του Ελέους.

Κυκλοφορώ κι εισπράττω την αιώνια χλεύη της Μοναξιάς.

Μεγάλη ρουφιάνα, πιο μεγάλη πόρνη απο μένα αυτή.

Ξέρεις, είν ώρα να φεύγω. Καληνύχτα. Το τσιγάρο μου έσβησε. Ερχονται άλλοι.Πρέπει να φύγω. Να κερδίσω εγώ τον Ελεον κι όχι τον Φόβον. Πρέπει να προφτάσω. Η ανθρωπότητα τσιρίζει μέσα στο στήθος μου. Καληνύχτα... Ερχονται άλλοι κι εισπράτουν κάτι απ την ζωντάνια μου, απο αυτό το κορμί που είναι σαν ξαλάρμενο καράβι μέσα στο Μένος των Καιρών. Καληνύχτα...