λόγια σταράτα.

Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω γιατί οι πιο πολλοί άντρες πηγαίνουν με τις τσούλες.
Και πιο πολύ
Δεν μπορώ να κατανοήσω πως κάποιος πηγαίνει με μια κοπέλα, περνάνε καλά και πίσω απο την πλάτη της λέει τα μύρια όσα. "Αυτή; Πουτανάκι ήταν... " κι άλλα ωραία κοσμητικά επίθετα.
Αν δεν την εκτιμάς ως προσωπικότητα γιατί να είσαι μαζί της; Γιατί να έχεις σχέση μαζί της;
Λες και δεν φαίνεται η τσουλίτσα απ την αρχή.
Φαίνεται.

Πάντως εγώ ξέρω το αρχαίο ρητό "ΟΜΟΙΟΣ ΟΜΟΙΩ ΑΕΙ ΠΕΛΑΖΕΙ". Οχι ρε παιδιά άδικο είχαν οι αρχαίοι μας ; Για να συνάπτουν κάτι τέτοιοι τύποι σχέσεις με τα ξεκόλλια είναι του ίδιου επιπέδου.
Και μη μου φέρει κανείς ως αντίλογο το νόμο της φυσικής "ΤΑ ΕΤΕΡΩΝΥΜΑ ΕΛΚΟΝΤΑΙ",όχι γιατί δεν το πιστεύω, αλλά γιατί το εννοώ αλλιώς. Ετερώνυμα ως προς τη μουσική, ως προς τις πολιτικές πεποιθήσεις, ως προς διάφορες απόψεις. Αλλά όχι, δεν μπορώ να φανταστώ πως ένας άνθρωπος με κρίση και ευαισθησίες θα ναι με μια κοπέλα που θα την νοιάζει ΜΟΝΟ τι θα βάλλει τι θα βγάλει (κυρίως αυτό) και ποιόν γκόμενο θα ψάξει άυριο, εφόσον στείλει τον προηγούμενο.
Κι υπάρχουν πολλές τέτοιες τύπισες και πολλοί τέτοιοι τύποι που τις εκτιμούν.

Προσωπικά, ούτε αυτές οι κοπελίτσες μ'ενοχλούν, ούτε κι οι τύποι που τις εκτιμούν ή μάλλον τις πηδούν χωρίς να τις εκτιμούν.Με τους τελευταίους απλά απορώ, γιατί έχω και φίλους που "πέσαν θύματα" του στρινγκ ή της ηλιθιοτητας τους, δεν ξέρω, αλλά την πάτησαν. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να τους χαρακτηρίσω κι αυτούς μαλάκες κι αυτές πουτάνες. Είναι σκληρός ο χαρακτηρισμός. Ολα αυτά είναι φάσεις που περνούν οι νεολαίοι(εγώ θεωρούμαι γριά για τα δεδομένα των ανθρώπων που περιγράφω) ...Ισως πάλι ανωριμότητα, ίσως λάθος εκτίμηση του ανθρώπου, ίσως απλά ικανοποιηση του γεννετήσιου ενστίνκτου.

Καμία φορά πάλι είναι έρωτας. Κι ενώ είσαι σοβαρός άνθρωπος τσουπ και την πατάς με τον μη σοβαρό ανθρώπο, την πουτάνα ή τον μαλάκα. Και τότε τι κάνεις ; Τότε...φασκελωκουκούλωσ' τα, που λέμε και δω στη Σάμο.
Σηκώνεις τον σταυρό σου...Το ζεις,ζεις την ιστορία σου, αν θες κι αν προσπαθήσεις γι αυτό.
Και εν τέλει απογοητεύεσαι με τον εαυτό σου,που έπεσες χαμηλά, αλλά δεν μετανοιώνεις επειδή ένιωσες. Και βλέπεις πώς δεν σου άξιζε, το ξέρεις, το κατανοείς και φεύγεις... Απλά, επώδυνα όμως.

Και εδώ πάλι απορώ, πώς να ερωτευτεί κάποιος σοβαρός τύπος έναν μη σοβαρό άνθρωπο;
Δεν θα απαντηθεί ποτέ η απορία μου, φυσικά. Ο έρωτας είναι απρόβλεπτος, εισβάλλει εκεί που δεν το περιμένεις και σε σημαδεύει με τα βέλη του... Κι εσύ πονάς... Πονάς και χαίρεσαι,προχωράς, μένεις πίσω,τυφλώνεσαι, μυθοποιείς απομυθοποιείς... Κάνεις πάντα κύκλους γύρω απ τον έρωτα, μα αυτός κάνει κύκλους γύρω απο σένα και σε σημαδεύει τις πιο ακατάλληλες στιγμές στρεφοντας σε στον πιο ακατάλληλο άνθρωπο καμια φορά.