Πέμπτη 18 Αυγούστου 2011

Αυγούστου Εικόνες-Νήσος Σάμος.

Αυγουστος μήνας στο νησί σημαίνει ζέστη, πολυκοσμία ενίοτε, μύγες παχιές,κουνούπια,θάλασσα και τα τοιαυτα. Ξέρεις, πανσέλληνος,ρομαντζάδα σε παραλίες κι άλλα τέτοια αγαπησιάρικα για κάποιους. Γι άλλους πάλι Αυγουστος μήνας στο νησί θα πει ξενύχτι στα μπαρ με την εκκωφαντική μουσική τύπου lady gaga, που παράγει η μουσική βιομηχανία χωρίς αιδώ. Ποτά, σούρες γερές, σεξ κανα βράδυ με τον\την απενάντι ωραίο\ωραία κι άλλες τέτοιες περιπέτειες.

Για μένα ο Αυγουστος ως τώρα ήταν ο μήνας που ανυπομονούσα ν'ανοίξει το σχολειό, επειδή βαριόμουν πάντα να κάθομαι τόσο καιρό άεργη.Βέβαια μεγαλώνοντας μ'αρέσει η τεμπελιά κι η αεργία μου, καθώς έχω τον χρόνο μου να σκέφτομαι διάφορα ωραία και μη.
Ομως, ο Αυγουστος είναι κι ο μήνας που θάβω, ξεχνάω συναισθήματα, είναι ένας αγώνας κατά του εαυτού μου ο Αυγουστος, ο μήνας των αναλογισμών, ο μήνας της άσβεστης φωτιάς που προσπαθεί να σβήσει. Ε, κι ενίοτε τα καταφέρνει.

Ωστόσο, φέτος ο Αυγουστος έχει μια διαφορετική γεύση. Σκέφτομαι πως έχω να γράψω ένα άρθρο-εργασία νομικού ενδιαφέροντος( απλά ώρες-ώρες μου φαίνονται τόσο παπαριές αυτά, έχω άλλους νόμους ). Το σκέφτομαι απο τον Ιουλίο που κατέβηκα στην Νήσο, αλλά πού μαυλό ; Καφέδες απο δω κι απο κει, ούζα παραπέρα,μελαγχολίες δεξιά, ρεμπελιό πνεύματος και σώματος. Οχι σ' όλο του το μεγαλείο. Εχω υπάρξει και χειρότερο ρεμάλι. -Αυτό το ρεμάλι δεν ακούγεται ωραίος χαρακτηρισμός για γυναίκα. Ετσι λένε κάποιοι.- Ετσι αμελώ κι αναβάλλω την εργασία.
Η μάνα μου είχε την απαίτηση να μαγειρεύω και διαμαρτύρεται για τα ξενύχτια μου. Εγώ βαριέμαι. Το ξενύχτι κανένα ρόλο δεν παίζει στο μαγείρεμα. Μπορώ άνετα να ξυπνήσω. Βέβαια φέτος μαγείρεψα 2-3 φορές. Πλήττω όταν το παίζω νοικοκυρά. Νοικοκυριό φρόντισε η μάνα μου να με μάθει απο μικρή,όχι κακώς.Βέβαια, όταν είμαι σπίτι ΜΟΥ, είς την Πομακίαν, που λένε μερικοί, είμαι νοικοκυρά, αρκετά θα έλεγα.Ωστόσο, εδώ κάτω το νοικοκυριστικο αποκτά επιτακτικό χαρακτήρα και αποκτώ ρόλο χαρωπής νοικοκυράς που αγχώνεται για το τι θα φάει ο άντρας-αφέντης. Φεμινίστρια βέβαια δεν είμαι,τουλάχιστον με την έννοια που είναι μερικές. Να φροντίζεις, επειδή θέλεις, όχι επειδή πρέπει. Συνεπώς εδώ, αγαπάω την οικογενεια μου, αλλά το "πρέπει" της μάνας μου και της γιαγιάς μου με απωθούν απ το ν'ασχοληθώ με το σπορ καθαρισμα-κρεμμυδιών-νυλιγμα ντολμαδακίων.


Σκέφτομαι την Κομοτηνη. Το σπίτι μου, οι φίλοι μου, η πόλη μου τελοσπάντων. Να ξυπνάω ένα πρωί και να μαι μόνη μου. Ανυπομονώ ν'ανέβω πάνω και μετράω μέρες. 6 ημέρες. Απο την μία νιώθω πως οι ανθρωποι μου είναι πάνω. Απο την άλλη σκέφτομαι πολλές φορές αν ισχύει αυτή η σκέψη και καταλήγω στο εξής απαισιοδοξο ή ρεαλιστικό,αν θες, συμπέρασμα. "Κανείς δεν έχει κανέναν". Να πάρει! Μετά σκέφτομαι οτι κυκλοφορείς αναμεσα μας κι οτι θα σαι δίπλα μου, αν το χρειαστώ κι εσύ, όπως και κάποιοι άλλοι.
Απλά με τις βοήθειες δεν τα χω και πολύ καλά. Τελευταία παρ' όλα αυτά ζητήσα βοήθεια.

Οταν ανέβω πάνω θα 'ναι οι γιορτές Παλιά Πόλης την πολυαγαπημένης Ξανθης. Αγγελάκας, Μαχαιρίτσας,Γκαϊφύλλιας, αυτά μυρίστικα ότι θα 'ναι τα πιο καλά. Ανυπομονώ να πάω και φυσικά υποθέτω πως κανείς δεν θα μ'ακολουθήσει εκ της παρέας μου.Οχι, δεν με πειράζει. Και φυσικά αν το διαβάσει κανείς-καμία που ξέρει απο Κομοτηνή, θα πει οτι είναι απολυτα λογικό να μη με πειράζει,καθώς στην Ξανθη διαμένουν οι ξακουστοί ΠΟλυτεχνίτες,ενώ στην Κομοτηνη είναι όλο γκόμενες. Βέβαια δεν είναι οτι δεν με πειράζει, επειδή ψάχνω γκόμενο. Απλώς ποτέ δεν με πείραζε να ταξιδεύω μόνη σαν την άδικη κατάρα.
Βέβαια έχω και μια εξεταστική τον Σεπτέμβρη. Ναι, η αλήθεια είναι οτι δεν χρωστάω πολλά.Δυο για την αλήθεια ως τώρα. Παρ'αυτά το ένα που είναι παλούκι δεν έχω όρεξη να το διαβάσω, αν και είναι αρκετά ενδιαφέρον αντικειμενο. Το άλλο πάλι είναι επίσης ενδιαφέρον μάθημα, αλλά εύκολο και ξενέρωτο. Οπως βλέπεις, το μυαλόμου είναι αλλού. Ισως στις τέχνες, στην ομορφιά της φύσης, στους ανθρώπους,στην ελευθερία. Συνεπώς, ενδεχομένως να κάψω την εξεταστική ή να πάω να δώσω χωρίς ιδιαίτερο διάβασμα, γι να νιώσω και πως είμαι φοιτήτρια.

το φθινόπωρο ανέκαθεν τ'αγαπούσα πολύ. Ταιριαζαν τα χρωματα που είχε η φύση με μια γλυκιά μελαγχολία που συχνα-πυκνά φέρω μέσα μου. Μ'αρεσε πάντα η θερμοκρασία του φθινοπώρου, τα πρωτοβρόχια, η θαλασσα που ήταν πιο ήρεμη απο ποτέ, το χώμα πουμυριζε παράξενα, τα κίτρινα φύλλα, οι παραθεριστές που μας άδειαζαν την γωνιά κι οι φοιτητές που επέστρεφαν κατα Σεπτέμβρη. Το ηλιοβασίλεμα του φθινοπώρου ήταν πάντα εξαιρετικό στο νησί,θλιμμένο,ειδυλλιακό και άκρως ερωτικό. Φέτος, βέβαια θα ναι η πρώτη φορά που θα λείπω απ το νησί μου το φθινόπωρο. Δεν με στεναχωρεί, καθώς λόγω νοοτροπίας σκοτώνομαι κλι αρρωσταίνω εδώ. Λυπάμαι μόνο που δεν θα δω τα χρώματα που ηλιοβασιλέματος,γιατί, βλέπεις στην Κομοτηνή, δεν βλέπουμε καν ένα σωστό ηλιοβασίλεμα. Ναι, θυμάμαι, όταν πρωτοπήγα έψαχνα να δω το ηλιοβασίλεμα, μα δεν φαινόταν τίποτε,εκτός απ τα χρώματα του ουρανού πίσω απ τον μιναρέ. Ηταν η πρώτη φορά που πνίγηκα απο την έλλειψη θαλάσσας και την επίπεδη επιφάνεια της πόλης. Με τον καιρό δεν ασχολήθηκα πολύ με το τοπίο,αγάπησα την πόλη, βρήκα και φίλους να τσακώνομαι και να γελάω. Είμαι εξαιρετικά φευγάτη ετούτο τον καιρο και θα συνεχιστεί και πάνω ίσως,εκτος αν οι φίλοι μου με βάλλουν σε πρόγραμμα, αν και δύσκολο. Οπότε στην υγειά της χαμένης εξεταστικής.Επιπλέον, θεωρώ πως η εργασιοθεραπεία δεν είναι θεραπεία, όπως το ούζο δεν θεραπεύει το δόντι που πονάει, απλά το μουσδιάζει. Ο νοών νοείτω.

Α και ξέχασα. Ο Αυγουστος στο νησί σημαίνει μελτέμια,ψάρια, κύματα,κοπέλες λιοκαμμένες που καταφτάνουν εξ'Αθηνών, αγόρια που τις φλερτάρουν,γιατι πάντα καινούρια κότα στοκοτέτσι είναι πιο νόστημη.Απο καινούριους κόκορες πάλι, τι να πω;
Ηρθαν, βρώμισαν τις παραλίες μας, ομορφυναν το τοπίο μας όμως ως αποζημίωση και τώρα καθώς το γλέντι της Παναγίας σχόλασε, πήγαν στον θάλαμο αερίων, όπου ζουν ωσαν ζόμπι, την Αθήνα.

Καλοκαίρι θα πει και γριές στην αυλή που μιλούν για τα παλιά χρόνια, που κοτσομπολεύουν εμένα και το κάθε κορίτσι που περνά με φράσεις του τύπου "Ψηλωσε, Μεγάλωσε, Την σήκωσε η ξενιτιά", ενώ εγώ τ ακούω αυτά περνώντας. Κάθε χρόνο πώς γίνεται να μεγαλώνω στα μάτια τους, δεν μπορώ να καταλάβω!
Η ξενιτιά με σηκώνει, ο τόπος μου πάλι όχι. Εχθες έπιασαν την μάνα μου και της είπαν οτι καπνίζω πάρα πολύ. Δεν φτάνει δηλαδή που της λένε οτι καπνίζω μου μετράνε και τα τσιγάρα τώρα!Κατάλαβες; Κι η μάνα μου μπριζώνεται, όχι που ασχολούνται με τις ξένες έννοιες, εξάλλου με το μέρος τους είναι, αλλά ίσως που καπνίζω κι οτι δίνω δικαιώματα. Εγώ πάλι χεσμένους τους έχω, όμως στην μάνα μου το κρατάω.Δίνει δικαίωμα στον κάθε επαρχιώτη μαλάκα να της πει απο κακεντρέχεια για το παιδί της. Δεν το δέχομαι!

Επίσης, τα βασιλικά μοσχοβολάνε στους τενεκέδες έξω απ τις αυλές των γερόντων. Οι πιο νέοι συνήθως δεν ασχολούνται μ αυτά.Δουλεύουν.ΠΟύ καιρός για λυολούδια; Τώρα πια όλα μετράνε σε λεφτά κι ειδικά σε περίοδο κρίσης. Εγώ πάλι σκέφτομαι αυτόν τον καιρό το εξής σλόγκαν "Δεν γαμείς!τι κρίση; η οικονομική δεν είναι τόσο θέμα όσο η ηθική.Θα την βγάλουμε και σήμερα.Ας ζήσουμε. "
Οι γάτες τριγυρίζουν στις αυλές αναζητώντας επιδοξους εραστές.Ετσι λοιπόν και τ αρσενικά γατιά αυτόν τον καιρό χάνονται,επειδή αφιερώνονται στην ικανοποιηση του ενστικτου τους. Ολοκληρη τελετουργία,κάθως τις νύφες πρέπει να τις κυνηγήσουν και να τις ρίξουν είτε με το ζόρι είτε να τις κερδίσουν. Βλέπει τα ζώα δεν έχουν λογική που φρενάρει ακι σκοτώνει τον ερωτισμό πολλές φορές.
Κάποτε δε σε περίοδο τουρισμού χανονταν κι οι άντρες, γιατί ικανοποιούσαν τις Ευρωπαίες που άκουγαν για greek lover και δοκίμαζαν κι αυτές κάνα κοκκαλάκι. Τις καταλαβαίνω τις καημένες.Είναι άντρες αυτοί που χουν εκεί; Ο Ελληνας έχει κάτι το πιο αντρίκιο, το πιο θελκτικό αν θες, έτσι νομίζω τουλάχιστον. Ωστόσο, τώρα κι οι greek lovers δεν ξέρω τι πάθανε,τους έφθειρε η κρίση ίσως. Οποτε σπάνια τους βλέπω να καμακώνουν αλά Ελληνικά τις ξενούμενες με στυλ "Βαστιώσ' my darling". (κρατήσου στα σαμιώτικα.το λεγε ένας στην γερμανίδα για να μην πέσει απο την μηχανή.Ειδε κι η Γερμανίδα μηχανές, αέρηδες, παραλίες,φεγγάρια.ούζα, έναν άντρα γεροδεμένο,που ξερε με την ψυχή του να διασκεδάζει και λολάθηκε.)

Εικόνες καλοκαιριού κι ειδικά Αυγουστου. Εμένα όλα αυτά τα φολκορικά μ'αρέσουν κι ο Αυγουστος καλός είναι.Εχει όμως μια μελαγχολία ή μια έμπνευση ΄'η αυξημένη ευαισθησία,όπως θες πέστο.

4 σχόλια:

  1. παρόλο που η ηλικία μου απέχει αρκετά από την δική σου, οι σκέψεις σου μου φαίνονται τόσο οικείες.Δεν ξέρω αν είσαι τυχερή η άτυχη που από τόσο μικρή έχεις πιάσει αυτή τη ρότα ,αλλά στο ταξίδι σου απόλαυσε και λίγο την διαδρομή.Με άγγιξε αυτή η μελαγχολία που βγάζεις.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ο χρόνος είμαστε εμείς. μεγαλώνουμε μερικοί λίγο πιο γρήγορα, πιο απότομα, πιο άξαφνα. Ο χρόνος είναι σημαντικό στοιχείο στην ζωή μας και διαμορφώνει την προσωπικοτητα μας περνώντας.
    Σκέψεις ανθρώπων διαφορετικής ηλικίας πολλές φορές μας είναι οικείες.

    Είναι παράξενη η μελαγχολία μου και για την ηλικία μου και για το νησί. Ωστόσο όποιος ζήσει σε νησί όλα του τα χρόνια, ίσως να το δει και κάπως έτσι, σαν φυλακή και παράδεισο μαζί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τα παιδικά μου χρόνια δεν μπορώ να πω ότι ήταν καλά...όμως πιστεψέ με έχω πατήσει παρά πολλές φορές πάνω τους ...για να πάρω τα πάνω μου.Πιστεύω καλή μου ότι την κόλαση (φυλάκη) και τον παράδεισο την φτιάχνουμε μόνη μας ...και κανένα νησί.Το μυαλό σου ,την ψυχή σου δεν μπορεί κανείς να στα φυλακίσει... ΑΑΑ και μην γκρινιάζεις συνέχεια με την μανούλα... τρέχουμε να σας προλάβουμε μωρέ...πατήστε λίγο φρένο...Κάντε μας και κανένα σεμινάριο ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. σωστά η φυλακή είναι μέσα μας.

    Οι μαμάδες υπερπροστατεύουν και κουράζουν...τις αγαπάμε όμως...

    ΑπάντησηΔιαγραφή